της V!VE (a.k.a. Vive)
Πριν 6 χρόνια για τις ανάγκες ενός live, αποφάσισα για πλάκα να ψάξω στο youtube το τραγούδι με τα περισσότερα κλικ στην Ελλάδα, και να το παίξω σε διασκευή, όποιο κι αν ήταν αυτό. Ήμουν σίγουρη ότι θα ήταν κάτι «κυνολαϊκό».
Κι όμως. Το δημοφιλέστερο κομμάτι, ήταν ένα παιδικό τραγούδι: η μικρή αράχνη. Χα! Καλό. Την έπαιξα λοιπόν. Και μ’ άρεσε.
Εκείνη τη μέρα δεν είχα πραγματικά ιδέα για τον ανήφορο που θα τραβούσα τα επόμενα 4 χρόνια, μέχρι να φτάσει η μικρή αράχνη να ζωντανέψει μπροστά σας: Covid, πολύχρονο δημιουργικό τέλμα, τεράστιες αλλαγές ζωής…
Δεν είχα ιδέα, για το πόσο -μα πόσο- τεράστια σημασία θα αποκτούσε για μένα το παλιοζωΰφιο και πόσο -μα πόσο- βαθύ νόημα θα αποκτούσε για τη ζωή μου.
Ονειρεύεσαι. Χτίζεις. Πασχίζεις. Και μετά έρχεται η δυνατή βροχή και τα γκρεμίζει όλα όσα έφτιαξες. Όχι σαν τιμωρία, ούτε σαν γκαντεμιά. Έρχεται, επειδή ο πόνος είναι μέρος της ζωής. Έρχεται όμως και σαν ευκαιρία. Σαν κάλεσμα, να δεχθείς να αφήσεις πίσω ό,τι γκρεμίστηκε και να αφεθείς και ο ίδιος. Να απελευθερωθείς από όσα πίστευες ότι ήταν δήθεν τα πιο σημαντικά. Να απελευθερωθείς από τη ψευδαίσθηση ασφάλειας του να έχεις τον έλεγχο της ζωής σου. Να κοιτάξεις ψηλά. Να ποθήσεις τον Ήλιο όσο τίποτα άλλο στη ζωή σου. Να ξεγυμνωθείς μπροστά του και να αφήσεις το Φως να σου υπενθυμίσει ποιος είσαι. Ένα μικρό, πεπερασμένο πλασματάκι, αγαπημένο με μια αγάπη τεράστια, αιώνια, ολότελα παράδοξη. Και τότε -μόνο τότε- θα μπορέσεις ν’ αρχίσεις απ’ την αρχή. Ό, τι και να συμβεί μετά. Κι ας σε φοβίζει αυτό. Να πεις, ‘ας γίνει το θέλημά σου Ουρανέ. Στείλε βροχή, θα την αντέξω. Στέλνε όμως και πουλιά, να μου θυμίζουν με το τραγούδι τους να σηκώνω το κεφάλι μου προς τα πάνω και να συνεχίζω να τραγουδώ. Τι τραγούδι θα πω τότε;
Δεν έχω ιδέα.
